ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ'ΤΑΝ ΑΓΙΟΣ
Ένα με το ξωκλήσι.
Λιγνός κι ηλιοψημένος,
Ατάραχος να ορίζει τον κόσμο του
Με την μακαριότητα των ρυτίδων,
χάρτινα, τσακισμένα ρόδα
στις όχθες ενός προσώπου
από βράχο.
Το μαύρο ράσο,
που ξεθώριασε ο ήλιος κι η γαλήνη
γνώρισε μόνο θυμίαμα, ιδρώτα αψύ,
σαπούνι πράσινο κι ανέμους.
Χέρια αργασμένα απ’ της γης το μόχθο,
γόνατα φαγωμένα απ’ τις μετάνοιες,
τα χείλη στερημένα, μεταληπτικά.
Μόνο ψαλμούς ανακυκλώνουν και πικρές ανάσες.
Ο Αίολος φωλιάζει στη λευκή γενειάδα του
κι ο ίδιος ο Θεός μες την καρδιά του,
όταν μοιράζει αντίδωρο στη σκοτεινή δροσιά,
όταν προσεύχεται με ζέση
να μας συγχωρεθούν τα κρίματα.
Η θάλασσα απ’ έξω ανυπομονεί.
----------------------------------------------------
Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη
(από ανέκδοτη ποιητική συλλογή 2013)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου