Το χαμόγελο των παιδικών χρόνων...
Είμαι φύσει αισιόδοξος. Το ξέρω. Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό παιδί, να καμαρώνω πάντα το χαμόγελό μου, μπροστά στον καθρέπτη.
Μου άρεσε να το βλέπω και να το ανοίγω πιο πλατιά. Πολλές φορές το κοίταζα, με το βλέμμα μου επικεντρωμένο στα μάτια μου! Όλες οι παιδικές μου εικόνες ήταν όμορφες.
Όλες οι σκέψεις που έκανα υπάρχουν ακόμη μέσα μου. Κοιτάζομαι ακόμη στον καθρέπτη μερικές φορές. Εκείνο το χαμόγελο, δεν έχει χαθεί, μόνο που δεν μπορώ να πιστέψω πως δεν είμαι πια παιδί.
Εκείνη η σοβαρή όψη που ξεπροβάλλει στο πρόσωπο, προστέθηκε στην πορεία. Δεν θέλω να παραδεχθώ πως μεγάλωσα. Υποστηρίζω με κάθε τρόπο την ύπαρξη των παιδικών μου καταβολών. Αυτός ο κόσμος μου αρέσει. Ο κόσμος της αθωότητας είναι ο παράδεισος που όλοι αναζητάμε σε άλλες διαστάσεις.
Είμαι γερό μαντέμι στις ψυχολογικές φάσεις της ζωής, από τα παιδιά που αντέχουν και βρίσκουν πάντα διέξοδο, με πολλές δυνάμεις να αντικρούουν τις σκληρές επιρροές των συμφερόντων και των ΄πονηρών επιδράσεων.
Έχω ξεπεράσει πολλά στην πορεία της ζωής μου, που θα γίνονταν best seller, αν αποφάσιζα κάποια στιγμή να καταγράψω απίστευτες ιστορίες που καταδεικνύουν πως τα θαύματα είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας.
Εκείνο το πλατύ, γεμάτο ζωντάνια χαμόγελο των παιδικών μου χρόνων είναι ο φωτεινός μου φάρος, η δύναμη και η ισχύς μου. Η εικόνα του μένει μέσα μου ανεξίτηλη...
by Stelios
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου